माझ्या कविता 26

काय तुझी नशा सखे
काही औरच आहे
जीव तुझ्यात माझा
जणू बेधुंद आहे

तूझ्या नसण्याने प्रिये
हर क्षण अबोल आहे
तू असतेस बाहूत जेव्हा
खरा स्वर्गभास आहे

वाटत असतं मनाला
तू सतत नजरेत असावी
होऊनी समरस तुझ्यात
जणू तू माझ्यात दिसावी

माझ्या कविता 25

सांजवेळी रम्य नयनी
चाले किरणांचा लपंडाव
घन निळ्या दर्याचा
भासे भयाण उग्र भाव

सळसळणाय्रा बेभान लाटा
अंधारलेल्या एकांत वाटा
पाहून त्याचे रूप आगळे
मनी दाटती क्रूर वादळे

दाहीदिशा घूमतो आहे
घन चौघडा आज
कुण्या दिशेने विजांनीही
पांघरला प्रखरतेचा साज

न जाणे आज काही
अनभिज्ञ घडणार आहे
मन होईल पल्लवित असं
अमृत सांडणार आहे 

माझ्या कविता 24

तुम्हीच सांगा बाप हो
आता जगावं कि मरावं
आम्ही मजबूर अशा
कुठं गाऱ्हाण मांडावं

तुम्हीच म्हणता मुलगी नको
टाका मारून तिला
होईल भार हलका
उगाच बोझा कशाला

झाला जरी जन्म माझा
लोकं येगळंच बघतात
नुसतीच कुजबूज चोहिकडे
उगा नाकं मुरडतात

मला सुद्धा वाटतं
आपण शाळेत जावं
शिकून सवरून सारं
एक सक्षम स्त्री व्हावं

माझ जगणं असं
सदा वचका खाली
म्हणे समाज साक्षर झाला
तरी नाही कोणी वाली

नको नुसतंच बाईपण
नको चूल मूल
मी सुद्धा जगावं
येईल का एखादा रुल! 

माझ्या कविता 23

तू आहेस दयासागर,
प्रेमाचा वर्षाव करणारी
अन् मायेची ऊब देणारी

तू आहेस त्याग
एक तेजस्वी प्रकाश
घन अंधारवाटा तेजोमय करणारी

तू सोसतेस अपार दुःख  
सतत झिजत राहतेस

अगदी मेणबत्ती सारखी

तू असतेस एक आधार
जणू घराचा खांब
आणि गुंफत जातेस आनंदाची फूले एका माळेत 

तू असतेस लेक, पत्नी आणि बहिण
आमची ऊर्जा,
खंबीर साथ सदैव न्याय देणारी

तू नसतेच लाचार वा अशक्त
तू आहेस एक शक्ती,
अजिंक्य शौर्य इतिहास घडवणारी

तू आहेस जिजाऊ, अहिल्या आणि सावित्री
 जिने घडवलाय कर्तृत्ववान इतिहास
पदोपदी तुझ्या शक्तीची जाणिव करुन देणारा

तू असतेस एक प्रेरणा
 जगण्याला दिशा देणारी
अन् जीवन सार्थ करणारी

माझ्या कविता 22

शिवरायांचा मर्द मावळा

हो जरासा जागा
पेटव मशाल क्रांतीची

हो या संघर्षाचा धागा

विसरलास स्वराज्य इतिहास

घडवलेला माझ्या राजाने
पेटून ऊठ पुन्हा एकदा

नवचेतना अन तेजाने

नकोच नुसता पेहराव

नको नुसतं  दिसणं
पेटव आग देहात तुझ्या

अन दाखव तुझ असणं

लढायची वेळ सरली केव्हाच

तू उचल लेखणी क्रांतीची
भर स्फुरण देहात त्यांच्या
वा शक्ती पुन्हा लढण्याची

शिक्षणाचं घेऊन अस्त्र 

समाजाला जागं कर
तलवारीस कलम भारी

स्वराज्याची पेरण कर

तू आहेस समाजाचं देणं 

हा विसर पाडू नकोस
तूझ्या देहातील आग मात्र

विझवून देऊ नकोस

वेळ आलीय गड्या 

ऊठ आता जागा हो
घे मशाल नव क्रांतीची

सत्य विचाराचा धागा हो.
                             

माझ्या कविता 21

मी इथेच पाहिलं

कधी काळी
सत्य, अहिंसा, प्रेम
स्वच्छंदी जगणं,

अगदीं मोकळा श्वास

अन् मायेची सावली

माझा ही होतं

एक सुंदर गाव
ना कोणती जात 

वा धर्म भेदभाव
इथे नांदली शांतता 

नव्हतेच कुणाचे वैर
पण काय काळ आला 

आता झाले सगळेच गैर

कुणी रोज पेरतायेत विष 

कुविचार अन भेदांचे
देऊनी हातात झेंडे 

आपापल्या रंगाचे
उचलुनी जातीचे शस्त्र
 पेटवतायेत निखारे असमतेचे

हा वेडा समाज माझा 

पेटतच जाणार
ते वाहतील तसा 

वाहत राहणार
आता तरी थांबा जरा 

विचार करून बघा
माणूस आहात जरा, 

माणूस होऊन जगा