माझ्या कविता 47

शिकुन सवरून माणूस सुद्धा,
उगाच चुकतो आहे.
पांघरून कापडं माणुसकीची,
पशुसारखं वागतो आहे.

अहंकाराचा चढवून चष्मा,
लोकशाही मारतो आहे.
कुसंस्काराची रुजवून बीजं,
हिंस्र पिढी घडवतो आहे.

मान-मर्यादा, शिस्त, आदर
फक्त किताबी दिसतो आहे.
करून पायमल्ली कायद्याची,
थोरामोठ्यांना नडतो आहे.

अन्याय, दडपशाहीच्या जोरावर,
गरिबांना झुकवतो आहे.
धन संपत्तीच्या मोहामध्ये,
सत्यधर्म विसरतो आहे.

न्याय, दया, शब्द संस्कारी,
कैक किताबी लिहिले आहे.
वेचावी रत्ने सुसंस्काराची,
जिथे सुप्त विचार घडले आहे.

माझ्या कविता 42

होती है आंखे नम
कभी उनकी यादों मे ।
भुले तो सबकुछ फिर भी
वो सताते है ख्वाबो मै ।

जब चढ़ा था जुनून इश्क का
ना समझ पाये वो बेवफा ।
हर याद मिटायी दिलसे
और वो खफा हो गए हमसे ।

क्या खयाल भी आता हमारा
जिसने जान से भी चाहा है ।
हमे ना मिला कुछ भी लेकिन
पाना था जो वो भी खोया है ।

ऐ खुदा उनको हरपल खुशी दे
जिन्होंने हमे भुलाया है ।
वो तो छोड गए खुशी से अकेले
मगर हमे जिंदगीभर रुलाया है ।

माझ्या कविता 40

नमन श्री गणेशा । कृपा करा मज देशा ।
संकट हे अपार । तारावे जी के ॥

देवा तुझीच लेकरे । आस लावती बापडे ।
कर उद्धार तयांचा । हेच माझे साकडे ॥

अशी भयंकर महामारी । बेतली आयुष्यावरी ।
सोड तयातूनी आम्हा । सांगावा काय दोष ॥

तुच असे ठायी । वंदन तुझ्याच पायी ।
ऐका आर्त हाक । एका पामराची ॥

जीवा लागे घोर । रात्रंदिन विचार ।
संकटात माझी । सर्व प्राणीजात ॥

साधू संत लिहती । ऐसी घटा येईल ।
जग बंदी होईल । काही काळ मास ॥

जरी असेल कर्म । वा तयांचे प्रारब्ध ।
होतील मुक्त सारे । दावा आम्हा मार्ग ॥

असा व्हावा साक्षात्कार । अवतार दिव्य पुरुष ।
करावे पापमुक्त । सकळ जना ॥

तेही तुझेच रूप । आनंदी प्राणीजात ।
येईल तो दिन । रामा म्हणे ॥

माझ्या कविता 38

रात्रंदिवस करून सायास,

पैसा मात्र जमवतो आहे.

स्वार्थाच्या या दुनियेमध्ये,

माणूस फक्त हरतो आहे.

 नव्हते त्याचे वैर कुणाशी,

बाकी मात्र छळतो आहे.

'मीच आहे सर्वकाही',

हा भ्रम फसवतो आहे.

नेहमीच देऊन बळी त्याचा,

म्हणे, मीच जिंकतो आहे.

कधी वाटते कीव बुद्धीची,

असलाच घात करतो आहे.

पुरे आता हा घोर अपराध,

हे काळच सांगतो आहे.

जरा आठवा  मानवधर्म्

भूतकाळ शिकवतो आहे.