माझ्या कविता 36

सुखी जीवनाचं ज्ञान सारं

उगाच शोधतो काही 

सर्व असते तुझ्याच पाशी 

ही जाण तुला नाही

हातात फक्त झेंडे निराळे 

उगाच फिरतोस दारोदारी 

अर्थहीन प्रवास सारा 

अन् निष्फळ होतेय वारी 

जसे मृग असते अनभिज्ञ 

घेता शोध कस्तुरीचा 

भटकते उगाच रानोमाळी 

जे नसतेच काही त्याचा 

भुलविते तुला कोणी 

अशा मृगजळा पायी 

होईल अंधकार दूर 

कर निश्चय मनाचा ठायी 

शोधशील बरं देव 

कधी तुझ्या अंतःकरणात 

उघडून मनाची दारे 

बघ भेटेल तो माणसात

माझ्या कविता 39

कधी प्रवास नकळत माझा 

पुसलेल्या पाऊल वाटेवर 

भुलविते ओढ तुझी मला 

आठवणीच्या हिंदोळ्यावर 

थांबतो मी पण आता 

त्या वाटेवरून जाताना 

वेचतो फुले स्मरणातील फक्त 

तुला माझ्यात शोधतांना 

स्मरतो, रेखाटतो मनात 

बालपणीचे उनाड क्षण 

नव्हताच कसला हेवा-दावा 

फक्त निखळ मोकळे मन 

चाळतो पाने पुस्तकातील 

काही हृदयात साठलेली 

झाली आतुर अक्षरे आता 

माझ्या लेखणीतून टिपलेली 

जर नसतील पुसली अक्षरे 

या हृदयात उमटलेली 

शोधशील का तू?

या बंद पुस्तकात दडलेली

माझ्या कविता 35

इतिहास तर विसरता येणार नाही
शूरवीरांच्या रक्ताने, त्यागाने लिहिलाय ना
जपली ना खरच त्यांनी ती संस्कृती अन तुलाही
म्हणे आधुनिकतेच्या युगात प्रगती झाली
मग कशाची?
खरच नको का आत्मचिंतन करायला

तू होतेय बर फक्त उपभोगाची वस्तू
बसलाय ना हर एक विवस्त्र करायला
काही तर म्हणतील ही बाजार बडवी
सत्ता संपत्ती आणि प्रतिष्ठा नेहमीच मांडते
तूला या भर बाजारात विकण्यासाठी
खरेदीदाराची तर काही कमी नाही
लागतेच ना कधी गुप्त तर कधी उघड बोली
मग करतय कोण कसली पर्वा

अंतःकरण भरतं कधी
अन जीवही तूटतो सारखा
कशी पुसली असतील ती अक्षरे
लिहली होती त्या कणखर हाताने
श्वास गुदमरतोय अन त्याचाही बळी
घेतला जातोय
मरतोय ना तो वारसा अन इतिहास
झालं तर काही भूतकाळात, आजही
कदाचित घडेल ऊद्याही
नकोय कुणाला ऊद्याची फिकीर
स्वार्थानं बरबटलेला माणूस
आणखी विचार तरी काय करेन?
ऊघडा डोळे बघा नीट
अंधकार दूर करून नवीन ज्योत पेटता येते का?

माझ्या कविता 34

मोहक एका रम्य सकाळी 

गर्दी दाटली रवी किरणांची 

मंद झुळकेचा नाजूक स्पर्श 

जणू चाहूल लागे वसंताची 

लाल कोवळी सुंदर पाने 

अशी बहरली झाडावरती 

फांदीच्या त्या झोपाळ्यावर 

रानपाखरे गुंजन करती 

मनमोहक गंध मातीचा 

देहात विरून जातो 

बालपणीच्या गोड आठवणी 

ताज्या करून जातो 

कळ्या फूलात भ्रमर भरारी 

मकरंदाच्या शोधात 

पडलो मी ही आता 

या सुंदर सृष्टीच्या मोहात

माझ्या कविता 33

असेल ताकद ऐकण्याची 

माझंही काही ऐकाल का?

सुखी होईल आयुष्य 

असं काही कराल का?

दिला कितीही पैसा-अडका 

लागलंच तर सोनं 

शेतकऱ्यांची अश्रू पुसले 

कोणी इतका पाऊस विकेल का?

दूषित हवा, दूषित पाणी 

जणू जीव तुटतो आहे 

जगता येईल मोकळं आता 

विचार कोण करणार आहे 

होऊ आता तरी जागे 

करू दुष्काळावर मात 

फुलवू वनराई धरतीवर 

होण्या सुखी प्राणिजात

माझ्या कविता 32

धरणी मातेचे लेकरू 

जगाचा पोशिंदा आहे बाप 

मिटवून जगाची भूक सार्‍या 

मात्र उपाशीच आहे बाप

रखरखत्या उन्हात घामानं नाहणारा

रात्रंदिन राबत असतो बाप 

फाटलेल्या संसाराला ठिगळं देत-देत 

सुखाची आशा बाळगणारा बाप 

आसमंत वादळे, दुःखाचे डोंगर झेलत 

वेळ काढणारा बाप 

फाटकीच कापडं, वा नसो पायात वहाण

तरीही समाधानानं जगणारा बाप 

सोडली जरी चामडी आपली 

त्याचे केले जरी पायतान 

उपकार मात्र फिटणार नाही 

भेटले बहुत सारे भेटतील ही 

 पण दुसऱ्यांसाठी झिजणारा 

फक्त आणि फक्त असतो बाप

माझ्या कविता 31

निषेध! निषेध! करावा किती 

हा तर हल्ला भ्याड आहे 

बंदुकीच्या जोरावर हक्क मागणं 

हा तर मार्ग असुरी आहे 

इथे मरणारा प्रत्येक जीव 

आपला बांधव नाही का 

अनेकांना अनाथ करता 

याची शरम वाटत नाही का 

निष्पापांचे बळी घेता 

हे पाप कदापि मिटणार नाही 

संपवा लाल आतंक 

नाहीतर नरक सुद्धा मिळणार नाही

कितीही पेरा विष तुम्ही 

सत्य कधी मरत नसतं 

प्रत्येकाची वेळ येते 

तसं कर्मफळ मिळत असतं

माझ्या कविता 30

नको कसली भीती 

नकोच कसले दडपण 

अभिमानाने जगूया आता 

शूरभूमीचे वारस आपण 

किती असतील प्रलोभने 

वा असतील बरेच दावे 

झुकणार नाही लोकराज्य 

ते सामर्थ्यशाली व्हावे 

मोजली कितीही किंमत 

मोल मात्र होणार नाही

अनमोल मत माझे

ही लोकशाही हरणार नाही 

आम्ही सर्व खंबीर आता 

मोडेल पण वाकणार नाही 

पुरोगामी विचार आमचा

स्वाभिमान विकणार नाही

माझ्या कविता 29

हर वर्ण हर स्वर 

हर चराचर जीव तू 

तेजस्वी भास्कर कधी 

प्रेम शितल चंद्र तू 

ध्यान तू मन तू 

हर श्वास हर ध्यास तू 

कर्म तू प्रारब्ध तू 

कधी हार कधी जीत तू 

शांत मुद्रा एकाग्र कधी 

पाप विमोचन तांडव तु 

सामर्थ्य तू त्र्यलोक्य तू 

जन्म मृत्यूचा फेरा तू 

हर जीव हर शिव 

देवादिदेव महादेव तू

माझ्या कविता 28

मी शोधत होतो

एक शांत किनारा

फसवीच वाट अशी

जीव तुटका होतो सारा

ओतला प्राण अवघा

ती समजू शकली नाही

वाटते कधी काळी

कि आपण चुकतो काही

दोन श्वासाचे अंतर

उमगेल का याचा अर्थ?

जर मिटेल हा दुरावा

तर नसेल ती वेळ व्यर्थ

घेशील समजून आता

सोडशील मग रुसवा

जुळून येण्यास मने

त्यागशील त्या आसवा

माझ्या कविता 37

हे अस्थिर दोन क्षण
सरतील ही आता
तेजस्वी प्रकाश वाटा
कधी दुःख प्रलय लाटा

काटेरी प्रवास सारा
अन् अंधुक सुखाचे वारे
लढतो आहे बेभान होऊन
सावरून दुःख सारे

माझे ही जीवन
नव्हतेच स्थिर काही
होईल ही अंत माझा
पण मिटण्याची खंत नाही

चमकेल मी ही आता
पचवून अपयश सारे
बहरेल मी ही कधी
जणू साक्षीस चंद्र-तारे

माझ्या कविता 27

दिस येतो नि जातो
जीव होतो कासावीस
आस लागली एवढी
जणू चंद्राची चकोरास

माझा वारकरी बंधु
धुंद होतो भजनात
सुख दिसे त्याला
फक्त तुझ्या दर्शनात

आता तरी बरसु दे
 नको पाहूस तू अंत
भिजव हे रान सारं
मग मिटेल त्याची खंत

हो आनंद तू त्याचा
भागव त्यांची तहान
भुकेलेल्या पाखरांचा
वाचवशील तरी प्राण