माझ्या कविता 48

आठवतो भूतकाळ जेव्हा

मनात काहूर दाटतयं
हल्लीच्या या दुनियेमध्ये
खूपच अस्वस्थ वाटतयं

मुक्त स्वच्छंदी पक्षासारखं
होत बालपण अवघं
या फांदीवरून त्या फांदीवर
खेळत रहायचे चार-चौघं

सांज-सकाळी मधुर नाद
घुमत राही चिरंतन
मंजूळ कल्लोळ पाखरांचा
जसं चाले विचार मंथन

घातली भुरळ कोणी
मग फसत गेले सारे
नातीगोती झाली अंधूक
घुमू लागले स्वार्थी वारे

प्रेम भावना मन बाकी
अगदी नगण्य झाले
मिसळून धुळीस सारे
मात्र देखावे उभे केले

मिळेल मोकळा श्वास
इथे लढतोय प्रत्येक जण
होईल अंतःकरण शांत
असे शोधतोय दोन क्षण

माझ्या कविता 53

सर तुम्हीच सांगा एकदा तरी
नेमकं आमचं काय चुकलं? धृ.

सुखी संसाराचे स्वप्न पाहत
बाप कित्येक रात्री जागला

करून रक्ताचं पाणी 

तो पोरांसाठी राबला

मांडून बाजार शिक्षणाचा
त्यांनी मात्र हवं तसं लाटलं
सर तुम्हीच सांगा एकदा तरी
नेमकं आमचं काय चुकलं?       1

म्हटला होतात एकदा तुम्ही
अभ्यास करून हो सेट-नेट
अहो प्राध्यापकीचा सुद्धा बरं का
वाढत चाललाय रेट
नोकरीच्या शोधात मात्र
आयुष्याचं गणित हुकलं
सर तुम्हीच सांगा एकदा तरी
नेमकं आमचं काय चुकलं?       2

विनाअनुदानाचा शिक्का त्यांनी
आमच्या माथी मारला
इथंच खरंतर प्रत्येकजण
डाव आयुष्याचा हरला
जेव्हा आला प्रश्न पोटाचा
हे क्षेत्रच नकोसं वाटलं
सर तुम्हीच सांगा एकदा तरी
नेमकं आमचं काय चुकलं?        3

कसली तुमची संघटना
फक्त तुमचेच प्रश्न मांडणार
महागाई भत्ता पगार पेन्शन
यासाठीच मोर्चे काढणार
गरजवंताला नसतेच अक्कल
एवढं मात्र पटलं
सर तुम्हीच सांगा एकदा तरी
नेमकं आमचं काय चुकलं?        4

काय तर म्हणे सरकार आता

नवीन धोरण राबवणार

विस्कटलेली घडी शिक्षणाची

एका चौकटीत बसवणार

देऊन अधिकार त्यांना

फक्त रान मोकळं केलं

सर तुम्हीच सांगा एकदा तरी
नेमकं आमचं काय चुकलं?       5

माझ्या कविता 52

सांजकाळी एकांतवेळी

मन घुटमळते कुणीकडे

घेत शोध कुणाचा?

असे भिरभिरते चोहीकडे

चालून झालीत काही पाऊले

घ्यावा वाटतो विसावा

जरा थांबतो कुठेतरी

मुक्त पाझरण्या आसवां

बंद पिंजऱ्यात काही वेदना

छळून जातात मनास रे !

घालावी फुंकर कुणीतरी

अनं दुःख विरावे वार्‍यात रे !

माझ्या कविता 51

बाप सांगत लोकांना

माझं पोर शिकणार

दिवसरात्र राबलो

याचं चीज होणार

मला सुद्धा वाटायचं

आपण मोठं होणार

सुखी होतील मायबाप

असलं शिक्षण घेणार

पोटाला चिमटा काढत

तो मात्र राबायचा

शोधत दिवस सुखाचा

रात्रभर जागायचा

पाहून घाम बापाचा

मी ही लढत गेलो

शिक्षण पुर्ण करून

मग बेरोजगार झालो

घेऊन कागद डिग्रीचे

तसा दारोदार फिरत होतो

भरेल पोट सुखाने 

नोकरी अशी शोधत होतो

हातात घेऊन कागद

नकार मात्र द्यायचे

आहे का वशिला 

मुद्दामहून विचारायचे

बाकी नसेल वशिला

तूम्हाला पण घेणार

व्यवहार मात्र रोखठोक

टेबलाखालून होणार

कसलं बरं शिक्षण

फक्त गुलाम व्हायचं

विकून सर्व स्वाभिमान

मेल्यासारखं जगायचं

शिकून सुद्धा बरं का

शिकल्या सारखं वाटत नाही

फक्त विचाराच्या भाकडकथा

इथं पोट मात्र भरत नाही

माझ्या कविता 50

एकेकाळी माझं सुद्धा
प्रेम नावाचं गाव होतं
रेखाटलेल्या शब्दरचनेत
फक्त तुझंच नाव होतं

गेलोच तुझ्या वाटेवरून
लपूनछपून पाहणं होतं
बरसणार्‍या वर्षा सरीत
मुक्तपणे भिजणं होतं

फुलासारखं बहरणं कधी
भुंग्यापरी फिरणं होतं
सुख दु:खाच्या क्षणोक्षणी
हसणं कधी रडणं होतं

भेटलो असतो एकदा तरी
नशीब मात्र रिक्त होतं
रेखाटलेल्या शब्दरचनेत
फक्त तुझंच नाव होतं
                

माझ्या कविता 45

होता जसा गाव माझा

हल्ली तसं भासत नाही
गावामधला पार सुद्धा
गजबजलेला दिसत नाही

सोशल मिडियाची किमया भारी
पोरं झालीये मग्न
नाही नोकरी, नाही धंदा
मग आयुष्य वाटतंय भग्न

नूसतच मेलं राजकारण
अन फक्त कुरघोडी
सत्तेसाठी काहिपण
साले करतात घरफोडी

खरंच होती नाती सुंदर
नव्हतीच कोणती हाव
आपण आहोत एक सारे
पवित्र असे हा भाव

भेटतील का हो माणसं तशी
ज्यांनी जपला खरा गांव
येतील का ते सुंदर क्षण
सांगा ना तूम्ही राव !

माझ्या कविता 47

शिकुन सवरून माणूस सुद्धा,
उगाच चुकतो आहे.
पांघरून कापडं माणुसकीची,
पशुसारखं वागतो आहे.

अहंकाराचा चढवून चष्मा,
लोकशाही मारतो आहे.
कुसंस्काराची रुजवून बीजं,
हिंस्र पिढी घडवतो आहे.

मान-मर्यादा, शिस्त, आदर
फक्त किताबी दिसतो आहे.
करून पायमल्ली कायद्याची,
थोरामोठ्यांना नडतो आहे.

अन्याय, दडपशाहीच्या जोरावर,
गरिबांना झुकवतो आहे.
धन संपत्तीच्या मोहामध्ये,
सत्यधर्म विसरतो आहे.

न्याय, दया, शब्द संस्कारी,
कैक किताबी लिहिले आहे.
वेचावी रत्ने सुसंस्काराची,
जिथे सुप्त विचार घडले आहे.

माझ्या कविता 42

होती है आंखे नम
कभी उनकी यादों मे ।
भुले तो सबकुछ फिर भी
वो सताते है ख्वाबो मै ।

जब चढ़ा था जुनून इश्क का
ना समझ पाये वो बेवफा ।
हर याद मिटायी दिलसे
और वो खफा हो गए हमसे ।

क्या खयाल भी आता हमारा
जिसने जान से भी चाहा है ।
हमे ना मिला कुछ भी लेकिन
पाना था जो वो भी खोया है ।

ऐ खुदा उनको हरपल खुशी दे
जिन्होंने हमे भुलाया है ।
वो तो छोड गए खुशी से अकेले
मगर हमे जिंदगीभर रुलाया है ।

माझ्या कविता 40

नमन श्री गणेशा । कृपा करा मज देशा ।
संकट हे अपार । तारावे जी के ॥

देवा तुझीच लेकरे । आस लावती बापडे ।
कर उद्धार तयांचा । हेच माझे साकडे ॥

अशी भयंकर महामारी । बेतली आयुष्यावरी ।
सोड तयातूनी आम्हा । सांगावा काय दोष ॥

तुच असे ठायी । वंदन तुझ्याच पायी ।
ऐका आर्त हाक । एका पामराची ॥

जीवा लागे घोर । रात्रंदिन विचार ।
संकटात माझी । सर्व प्राणीजात ॥

साधू संत लिहती । ऐसी घटा येईल ।
जग बंदी होईल । काही काळ मास ॥

जरी असेल कर्म । वा तयांचे प्रारब्ध ।
होतील मुक्त सारे । दावा आम्हा मार्ग ॥

असा व्हावा साक्षात्कार । अवतार दिव्य पुरुष ।
करावे पापमुक्त । सकळ जना ॥

तेही तुझेच रूप । आनंदी प्राणीजात ।
येईल तो दिन । रामा म्हणे ॥

माझ्या कविता 38

रात्रंदिवस करून सायास,

पैसा मात्र जमवतो आहे.

स्वार्थाच्या या दुनियेमध्ये,

माणूस फक्त हरतो आहे.

 नव्हते त्याचे वैर कुणाशी,

बाकी मात्र छळतो आहे.

'मीच आहे सर्वकाही',

हा भ्रम फसवतो आहे.

नेहमीच देऊन बळी त्याचा,

म्हणे, मीच जिंकतो आहे.

कधी वाटते कीव बुद्धीची,

असलाच घात करतो आहे.

पुरे आता हा घोर अपराध,

हे काळच सांगतो आहे.

जरा आठवा  मानवधर्म्

भूतकाळ शिकवतो आहे.

                         

माझ्या कविता 44

कधी नव्हतेच मुळात एकटी

 होतेच प्रेम आणि आशीर्वाद

 हो! लढणार पुन्हा एकदा

 फक्त असणार तुमची साथ

 भरते स्फुरण माझ्यात

 हर एक थोर व्यक्ती

 हो! लढेल मीही आता

 पुन्हा एकवटून शक्ती

 झाले फितूर बहुत

 परवा कुणास नाही

 हर जन बंधू माझा

 मागे हटणार नाही

 येऊ दे आसमंत वादळ

 ही ज्योत तेवणार आहे

 हो! लढेल पुन्हा एकदा

 फक्त कमळ फुलणार आहे

माझ्या कविता 43

सोडता चाड जेव्हा तुम्ही 

डोळ्यात धुंदी आल्यावर

बोलावं लागतं रोखठोक

असं अगतिक झाल्यावर

स्वतःची पोळी भाजण्यात

झालात तुम्ही मग्न

बघा जरा त्याच्याकडे

जणू संसार पडलाय भग्न

करत असता कैक वायदे

म्हणे मदत आम्ही देणार

भेटतील खुर्चीवाल्यास फायदे

बरं का! अशीच नोंद होणार

तुम्ही करा चर्चा वाऱ्या 

बंद दाराच्या आत 

थांबवा सगळ्या भूलथापा

फक्त होतो सतत घात

वाटतं कधी आता 

नकोच तुमचा पैसा 

वाट पाहून थकलो आहे 

आभासी मृगजळ जैसा

माझ्या कविता 41

हर्षित रम्य
तेजोमय
रवि किरणात
झुलते, फुलते 

रानफुल

मंद वारा
 करतो लगट
भरतो आनंद
ह्रदयी आरपार
मोहते, खेळते
रानफुल

विसरून दुःख
जगवते कधी
भरवते चेतना
रानफूल

असेल गंधहिन
मनमोहक
ऊभे कणखर
स्वच्छंदी
रानफुल